จู้จี้ ๑ หมายถึง ก. งอแง เช่น เด็กจู้จี้, บ่นจุกจิกรํ่าไร เช่น คนแก่จู้จี้; พิถีพิถันเกินไป เช่นซื้อของเลือกแล้วเลือกอีกจู้จี้มาก.
ดู จี่ ๒.
ก. พูดกันเบา ๆ ด้วยอาการสนิทสนม, กระจู๋กระจี๋ ก็ว่า. ว. อาการที่พูดกันเบา ๆ ด้วยความสนิทสนม, กระจู๋กระจี๋ ก็ว่า.
ว. อาการที่พุ่งตัวออกไปโดยเร็ว เช่น วิ่งจู๊ด พุ่งจู๊ด.
ก. เอาจมูกสัมผัสสูดแสดงความรักหรือความใคร่.
(ปาก) ก. หกล้มหน้าควํ่า.